"Zeg… Wat is dit voor onzin?"

Trotse vader
Politici zijn vaak buitengewoon persoonlijk op Twitter. Door politici te volgen krijgen jij en ik een kijkje in hun dagelijkse leven. Twitter opent een nieuwe wereld. We zien een interessante kant van politici die we op televisie eigenlijk weinig zien. Bespreekt Minister Timmermans in de ochtend de Europese Unie, zo post hij ’s middags op Facebook: “Een trotse vader kan u melden dat Max op de halve Coopertest 1575m heeft gelopen.” Maar wat heb je aan die persoonlijke berichten? Moeten politici niet iets ‘politiek inhoudelijks’ melden? Dit heb ik de afgelopen drie jaar uitgezocht.

Toegankelijk
Uit mijn promotieonderzoek blijkt dat zo’n persoonlijke benadering juist aanspreekt. Een persoonlijke tweet geeft ons namelijk het idee dat er een mens achter de politicus zit. We vinden het aantrekkelijk om met een ‘echt’ persoon te communiceren. Zelfs online. Bovendien kan een persoonlijke wijze van communiceren uiteindelijk leiden tot meer stemmen. We stemmen graag op een ‘toegankelijk’ persoon.

Persoonlijke onzin?
Toch zit een grens aan de overtuigingskracht van persoonlijke tweets en Facebookberichten. Een politicus kan ook té persoonlijk zijn. Teveel persoonlijke informatie leidt namelijk af van de politieke inhoud en dit kan nadelige gevolgen hebben. Pechtold stuurt bijvoorbeeld veel persoonlijke Tweets, dat kan minder professioneel overkomen. Persoonlijke tweets zijn dus een middel en niet een doel op zich. Door persoonlijke Facebookberichten kan Minister Timmermans bezoekers naar zijn Facebookpagina trekken. Als ze daar eenmaal zijn, dan lezen ze misschien ook wel een inhoudelijk bericht. Bijvoorbeeld over de Europese Unie.

#Spaned
Is het dus onzin – een persoonlijk bericht over Max of #Spaned? Nee hoor. Een persoonlijk bericht trekt juist de aandacht. En die aandacht kan weer leiden tot aandacht voor politieke berichten. En aandacht voor politieke berichten, dat is nou eenmaal altijd goed.