Margot Cramwinckel vertelt over hoe haar expeditie op de Tasmanzee is verlopen

Acht volle weken wetenschap doen op een boorschip, zonder enig land in zicht.
Mijn final verdict: droom die uitkomt of claustrofobische nachtmerrie?

3 november 2017

Het is nog niet eens zes uur ‘s ochtends, maar iedereen komt tevoorschijn uit kajuit of kombuis. Het dek op, want vandaag komen we aan in Hobart, Tasmanië. Eind september, na meer dan acht weken op de zee, zit International Ocean Discovery Program Expeditie 371 er op.

Een wolk van sentiment slaat toe en iedereen begint driftig de laatste groepsfoto’s danwel selfies te maken. Dat is vast leuk. Maar aan de reling staan met de wind door mijn haren, blik op de horizon terwijl Tasmanië dichterbij komt, is ook erg fijn. En esthetisch verantwoord.

Een 143-meter lange boot lijkt piepklein in de uitgestrekte Tasmanzee.

Voet aan wal

Het wachten op het benodigde ambtenaarswerk voordat we voet aan wal mogen zetten is bijna ondraaglijk.

Aanmeren in de haven van Hobart – het eerste land in zicht na twee maanden!
Margot Cramwinckel voor NEMO Kennislink

Na twee maanden weten we namelijk niet meer hoe voet aan wal eigenlijk voelt – het bewegende dek is de nieuwe standaard geworden. Maar uiteindelijk is het echt zo ver. Als dronken piraten waggelen we de loopbrug af en de kade op. En, zoals het dronken piraten betaamd, zit het gros van de wetenschappelijke bemanning een paar uur later met een pul bier in de Hope and Anchor taveerne. (Blijkbaar de oudste pub Australië , dus die is ook weer van de bucket list af.)

Maar niet voordat ik mij bij het eerste het beste parkje het gras in heb geworpen, wat ongeveer zo voelt:

/a>

Misschien ziet het er ook wel vergelijkbaar uit, want het resulteert in nogal wat verdwaasde blikken van omstanders.

Aan het eind van de eerste landdag slaapt het hotelbed gek, omdat het niet lekker heen en weer wiegt. De volgende dag verwissel ik mijn zeebenen voor fietsbenen en klim ik naar 1200 meter (eindelijk weg van zeeniveau!). Om van daaruit neer te kijken op de haven, en daarin dobberend mijn thuis van de afgelopen twee maanden. Nogal een ander perspectief, to be sure. Dit geeft tijd om de expeditie nog eens te verwerken, en plussen en minnen op een rijtje te zetten.

Duidelijk blij met een solide berg onder mijn voeten. Helaas blokkeer ik precies het uitzicht op ons boorschip in de haven van Hobart.
Margot Cramwinckel voor NEMO Kennislink

Dit is mijn uitgewerkte lijstje met plusjes en minnetjes:

Deelnemers van het Lowlands Science onderzoek waarvan je ziet dat zij het koud hebben.
Jasper van Kuijk, TU Delft

Zo’n lijstje heeft natuurlijk ook een eindoordeel nodig. Op moment van schrijven, nu ik precies een maand weer aan wal ben, heb ik die ook: laat al die plussen en minnen maar lekker zitten. Dit was zowel de zwaarste als tofste ervaring binnen mijn promotie-onderzoek!