Wetenschapper wordt RoboCop

Criminelen nemen de Amerikaanse stad Detroit over. Terwijl de politie machteloos toekijkt, doet het gespuis waar het zin in heeft. Totdat agenten een nieuwe collega krijgen: RoboCop. Deze cyborg, zowel mens als robot, moet de boeven verdrijven. Dat is het verhaal achter de succesvolle film RoboCop (1987).

Captain America

Opmerkelijk genoeg houden niet alleen Hollywoodregisseurs zich met cyborgs bezig, maar ook wetenschappers. Sinds 1998 werkt ingenieur Kevin Warwick, hoogleraar in cybernetica aan de Universitieit van Reading (Engeland), aan Project Cyborg. Hij bouwde bij zichzelf een elektronisch implantaat in waardoor de onderzoeker, volgens hemzelf, net als RoboCop een cyborg wordt. In het begin kon hij met zijn implantaat deuren op afstand openen. Dat is misschien nog niet zo indrukwekkend. Maar recentere experimenten zijn dat wel. Hij bestuurde bijvoorbeeld een robotarm vanaf een andere locatie en hij rustte zijn vrouw ook uit met een implantaat. Via een soort telepathie probeert hij nu ook haar arm besturen.

Wetenschap en sciencefictionfilms liggen soms heel dicht bij elkaar, en daarvan zijn heel veel prachtige voorbeelden te vinden. Een van de meest fascinerende delen van het boek gaat over superhelden. Van Hal schrijft bijvoorbeeld over Captain America, die het als stripheld onder meer opnam tegen nazi’s en communisten. In 2011 werd er een film over hem gemaakt. In een geheim laboratorium kreeg Captain America een serum en werd de held blootgesteld aan een speciale straling waardoor hij een supersoldaat werd. Naast zijn gespierde torso valt zijn grote ronde schild op. Ook dat is bijzonder. Het is gemaakt van vibranium, dat zowel ultralicht als buitengewoon sterk is. Het is sterker dan staal, maar heeft een derde van het gewicht en is bovendien honderd procent schokbestendig.

Vibranium bestaat weliswaar niet, maar wetenschappers ontwikkelen momenteel wel eenzelfde soort materiaal, schrijf Van Hal. Suveen Mathaudhu (North Carolina State University) stelt dat het mogelijk is een schild met dezelfde eigenschappen te maken. Hij is er nog niet in geslaagd dit materiaal te ontwikkelen, maar benadrukt dat wetenschappers in de buurt komen.

Wist je bijvoorbeeld dat er ruimte-zeilschepen bestaan? In Star Wars en Avatar zijn ze te zien, maar ze bestaan dus ook in het echt. De Japanse ruimtevaartorganisatie Jaxa presenteerde al het ruimte-zeilschip met de toepasselijke naam Ikaros, vernoemd naar de jongen met dezelfde naam uit de Griekse mythologie. Het ruimtevaartuig heeft een diagonaal van twintig meter. Ik had niet verwacht dat onderzoekers hier serieus aan zouden werken. Dat maakt dit boek zo fascinerend: wetenschap en het witte doek richten zich beide op verwondering, ze gaan weliswaar heel anders te werk, maar hebben ook opzienbarende raakvlakken.