Wegens persoonlijke omstandigheden… Even een heel ander leven

Als iemand me een bericht stuurde dat er “wegens persoonlijke omstandigheden” iets veranderde in de planning schrok ik altijd een beetje. “Toch niets ernstigs?”, was mijn standaard reactie. Soms was dat toch het geval, soms was het een gevalletje verslapen. Nu stuur ik zelf berichten dat ik “wegens persoonlijke omstandigheden” minder beschikbaar ben.

Foute boel
Tot 23 juli zag ik mezelf als kerngezond: ik at gezond, sliep goed, sportte vrij fanatiek, dronk niet te veel, rookte niet. Toch was er ongemerkt heel wat gaande. Een knobbel in mijn borst bleek foute boel te zijn en inmiddels is duidelijk dat het om borstkanker gaat, met uitzaaiingen in de oksel en de lever. Het goede nieuws daarbij is dat we nog voor een curatieve behandeling gaan, gericht op volledige genezing. Die behandeling wordt wel zwaar: eerst een pittige chemotherapie, als dat aanslaat operaties en dan bestraling en/of hormoontherapie. Als alles volgens plan gaat, ben ik er een jaar druk mee. Terwijl ik dit schrijf, lig ik aan het infuus voor mijn eerste chemokuur. Het begin van de strijd en dat voelt goed!

Laag pitje
Door de bijwerkingen van deze behandeling zal echter de rest van mijn leven even op een laag pitje moeten, inclusief mijn promotie-onderzoek. Dat is frustrerend en past slecht bij mij. Maar ik heb gelukkig ontzettend fijne collega’s die zonder mopperen en met veel liefde al mijn afzeggingen accepteren en werk voor me overnemen, zoals het zoeken van andere begeleiders voor afstudeerstudenten, vervangers voor cursussen, etcetera. Bovendien overladen ze me met opbeurende mailtjes, kaarten en cadeautjes, net als de studenten die ik begeleidde. Ik voel me steeds minder bezwaard om te mailen dat ik “wegens persoonlijke omstandigheden” even minder beschikbaar ben.

Nieuwe inzichten
Het hele traject van onderzoeken, wachten op uitslagen, het nieuws vertellen aan naasten en nadenken over de behandelingen en keuzes die eraan komen heeft me wel erg aan het denken gezet. Ik heb goede vooruitzichten, maar hoe moet dit zijn voor mensen die te horen krijgen dat het niet meer goed komt? Wat een kracht om dan toch moed te houden. En het vertellen van dit nieuws aan naasten was heftig en moeilijk: je weet dat je anderen een hoop verdriet bezorgt, maar je hebt geen keus. Nu pas begin ik echt te begrijpen met welke gevoelens mensen moeten hebben gekampt die hun naasten moesten vertellen over seksueel misbruik, twijfels over seksuele voorkeur of over genderidentiteit, of psychische klachten als een burn-out of een depressie. Ik kreeg fijne en begrijpende reacties: iedereen kent kanker en weet dat dat heftig is. Maar dat geldt lang niet altijd voor misbruik, homo- en biseksualiteit, transgender gevoelens en psychische klachten. Wat moet dat moeilijk zijn om te vertellen…

Strijdlust
En zo brengt deze ingrijpende verandering ook mooie dingen met zich mee. Het laat me met extra kracht zien wat een fijne mensen ik overal om me heen heb, zowel in mijn privé- als in mijn werkleven. Het maakt me een betere onderzoeker, met meer inlevingsvermogen en meer vragen. En ik voel meer strijdlust dan ooit om mijn onderzoek af te maken, al is het met vertraging. Desondanks wil ik iedereen vragen om begrip dat ik de komende tijd “wegens persoonlijke omstandigheden” zeer beperkt inzetbaar ben… Met strijdbare groet!