Voedingshypes ontrafeld

Rare verhalen over voedsel zijn van alle tijden. Zo dacht men in de middeleeuwen dat hazen in het voorjaar eieren kwamen brengen om de lente te vieren. Elk voorjaar weer zagen deze mensen ineens veel hazen in open velden, vaak enthousiast bezig met het zoeken van een partner, en tegelijkertijd doken er ook holletjes vol eieren op. Tegenwoordig weten we dat kievieten deze eieren leggen, maar die zijn gewoon te schuw om zich te laten zien. Toch gebruiken we het broodjeaapverhaal nog steeds, maar dan in de vorm van een paashaas die chocolade komt brengen.

Paashaas

In eerste instantie zou je een verhaal over de paashaas niet verwachten in een boek dat claimt de onzin en onwaarheden over eten te ontmaskeren. Maar kok, journalist en blogger Anthony Warner heeft er een goede reden voor. In zijn boek ‘De Eetwijze( r)’ (originele titel: The Angry Chef), wil hij laten zien dat twee dingen die aan elkaar gerelateerd lijken niet altijd met elkaar te maken hebben. En nergens is die bewering meer waar dan in de voedingswetenschappen, waar onderzoekers hun best doen om te achterhalen wat voor effect verschillende etenswaar heeft op ons lichaam.

Volgens Warner spelen spelen zo veel verschillende factoren een rol in ons eetgedrag en onze vertering, dat het vaak moeilijk te bewijzen is of een bepaald dieet écht werkt of dat een bepaald product écht slecht voor ons is. Maar dat weerhoudt veel gezondheidsbloggers, stijliconen en natuurgenezers er niet van om uit volle borst te verkondigen dat zij dé oplossing voor al onze problemen hebben gevonden. In ‘De Eetwijzer’ neemt Warner de claims van de meest bekende voedingshypes zoals paleo en detox onder de loep en bekijkt hij of ze standhouden als je er wetenschappelijk naar kijkt.

Zorgvuldige analyse

Niet heel verrassend concludeert Warner dat veel van de beloftes die deze voedingshypes doen niet bepaald gegrond zijn. Maar voor hij dat doet gaat hij heel zorgvuldig te werk en zoekt hij uit waar de hype vandaan komt en hoe het precies zou werken. Hij legt duidelijk uit hoe vetzuren zijn opgebouwd en neemt ons mee terug naar de middelbare school om het verschil tussen zuur en basisch uit te leggen. Soms gaat zijn uitleg echter wel wat snel, wat de vraag oproept of het voor minder chemisch geschoolde lezers te volgen is.

Gelukkig kun je het boek ook goed lezen zonder alle details helemaal te doorgronden, want het staat vol met humor en de grote lijnen zijn makkelijk te volgen. Met de systematische aanpak sleept Warner je mee in een bij vlagen bizarre wereld. Zeker iemand die zich nog nooit echt heeft verdiept in al die diëten zal van de ene verbazing in de andere vallen. Voegen mensen echt bleek toe aan hun water om het weer ‘levend’ te maken? Zou iemand echt geloven dat kokosolie gezond is terwijl het vol zit met verzadigd vet? Als buitenstaander is het soms moeilijk te geloven.