Kirsten van den Bosch vertelt over de tijd na haar promotie

Het is alweer acht maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef, shame on me. Maar wat is er veel gebeurd in de tussentijd!

18 augustus 2016

In december 2015 was ik vers gepromoveerd en druk met het schrijven van een Rubicon voorstel, een subsidie waarmee je als jonge postdoc tijdelijk in het buitenland aan de slag kan. Een postdoc positie is immers de logische volgende stap voor iemand die een academische carrière ambieert. Voor mij zou het Zweden worden, ik was er al op bezoek geweest en alles was in gang gezet.

Post PhD Depression

In de kerstvakantie bekroop mij echter een gevoel van onbehagen. Ik was, zoals academici dat doen, ontzettend aan het door kachelen. Zonder eigenlijk goed nagedacht te hebben over wat ik echt wilde, over waar ik gelukkig van zou worden.

Een academische carrière kan namelijk best onzeker zijn. Je hebt een heel bijzonder specialisme opgebouwd en daar kan je niet altijd overal mee aan de slag. Het is voor postdocs dan ook niet ongebruikelijk dat ze om de twee jaar verhuizen naar een ander land, een andere universiteit om carrièremogelijkheden achter na te gaan. Daarnaast ben je ook constant onderdeel van de grote loterij der subsidies en hoop je steeds dat jouw harde werk beloond wordt.

Bovendien is er eigenlijk maar heel weinig plek in de academische wereld. De meeste PhD’s ga na hun promotie in het bedrijfsleven aan de slag, maar daar wordt je totaal niet op voorbereid. Een flink deel van de verse doctoren ervaart dan ook de zogenaamde post PhD depression. Ik dus ook…

Merijn Tinga, de Plastic Soup Surfer — Kirsten tijdens de uitreiking van de Ds. Visscherprijs
Via Merijn Tinga

Ds. Visscherprijs

Ondanks dat deze blog tot nu toe wellicht wat zwartgallig lijkt, is mijn humeur inmiddels weer helemaal omgedraaid! Zo werd mijn proefschrift aan het begin van dit jaar bijvoorbeeld beloond met de Ds. Visscherprijs, een prijs voor de meest ‘waardevolle dissertatie in het belang van mensen met een verstandelijke beperking, verdedigd aan een Nederlandse of Vlaamse universiteit’. Deze prijs voelde echt als een kroon op m’n werk en een enorme erkenning van het belang ervan. Geluid wordt nu echt een punt van zorg!

Noise Pollution: That’s The Limit!

Daarnaast gaat het ontzettend goed met het bedrijf wat ik met mijn voormalig co-promotor en een aantal collega’s en studenten heb opgezet, SoundAppraisal.

We hebben in januari tijdens Eurosonic Noorderslag in Groningen, het grootste showcase festival van Europa, een proof of concept geleverd van onze technologie om op een innovatieve manier met geluidsoverlast en geluidsgenot van festivals om te gaan. Dat deden we met een nieuwe versie van de app MoSART, waar ik al eerder over schreef. MoSART is tijdens mijn promotieonderzoek ontwikkeld om menselijke, subjectieve, beleving van omgevingsgeluid te monitoren. Oorspronkelijk bedoeld voor de langdurige zorg, maar ook heel toepasbaar in de festivalwereld zo blijkt!

Het project tijdens Eurosonic was een dusdanig succes, dat we deze zomer ook experimenten hebben gedaan tijdens de Europride en het Kwaku festival in Amsterdam en tijdens het Paradigm festival in Groningen. Met onze projecten hebben we de regionale en nationale media gehaald (zoals het Parool) , met als persoonlijk hoogtepunt toch wel een interview voor Motherboard.

Geluidsoverlast is een hot item, maar ook een beladen onderwerp. Met onze tools en expertise helpen wij gemeentes en festivalorganisatoren om de optimale balans te vinden tussen levendige feestjes en leefbare buurten. Zoals Loesje ooit eens zei: ‘Het is de kunst om van geluidsoverlast een buurtfeestje te maken.’

En nu?

Mijn academische tijd is (voorlopig) tot een eind gekomen, en daarmee ook mijn tijd bij Faces of Science. Mijn werk bij de Rijksuniversiteit Groningen beperkt zich tot het afronden van de laatste publicaties die nog in de leiding zitten. Verder gaat het werk voor mijn bedrijf rustig maar gestaag door. We maken nu een flinke groei mee, zowel in de zorg als in de festivalwereld en ik hoop dat ik in de nabije toekomst fulltime voor mezelf kan werken. Tot slot ga ik per september aan de slag als docent en projectleider bij de Hanze Hogeschool bij het lectoraat User Centered Design. Volgende maand dus mijn eerste schooldag, en man wat heb ik er zin in!

Reageer