Uit je comfortzone op een congres

Als onderzoeker kom je soms op bijzondere plekken. Zo discussieerde ik tijdens een Amerikaans congres met een wereldberoemde onderzoeker, werd ik uitgenodigd voor een besloten avondfeestje bij een professor thuis en dacht ik op zijn wc na over passie voor de wetenschap.

11 mei 2017

“Ain’t no honky tonks in jail” schalde de Texaanse country-zanger met een cowboyhoed door mijn speakers. Je moet toch een beetje in de stemming komen als je naar het verre Texas afreist voor een congres.

Nerveus stapte ik in april in het vliegtuig. Ik ging naar mijn allereerste congres, één over onderzoek naar de ontwikkeling van kinderen en wat daarmee samenhangt. Ik zou er in het Engels een presentatie geven over mijn artikel over pesten op basisscholen en wilde ook talloze andere presentaties zien. Van te voren stelde ik me voor dat elke dag eruit zou zien als één heel lang college. Ik was er lichtelijk sceptisch over: waarom moesten onderzoekers helemaal naar Amerika vliegen om te luisteren naar presentaties over artikelen die je ook van achter je beeldscherm kunt lezen?

Tessa bij haar poster
Tessa Kaufman voor NEMO Kennislink

Maar wat bleek: het congres hield veel méér in dan alleen maar naar presentaties kijken. Ik kon met de sprekers discussiëren en er waren borrels, diners en livemuziek. Ik ontmoette wetenschappers uit landen van Japan tot Australië en Canada. Grote namen uit artikelen bleken levende personen. Sterker nog, het waren collega’s met wie ik over vervolgonderzoek brainstormde en zelfs over samenwerking nadacht.

Besloten avondfeest

Opeens schudde ik de hand van een professor van wie ik tot nu toe alleen maar beroemde boeken gelezen had. Hij bestond in het echt! Een andere professor, die zelf in de stad van het congres woonde, nodigde mij zelfs uit voor een besloten avondfeestje bij hem thuis. Best bijzonder, besefte ik me toen ik op de wc zat van die wereldberoemde man die ik vroeger alleen in toga had gezien. Door de muur zoemde het gepraat en gelach van onderzoekers met dezelfde idealen.

Eigenlijk kan je een congres vergelijken met een muziekfestival, dacht ik op die wc: je gaat erheen ondanks dat je de nummers net zo goed thuis kunt luisteren. Het draait niet om die liedjes, maar om het samen opgaan in de muziek. Zo ook op een congres: daar ontmoeten wetenschappers met dezelfde passie en met verschillende achtergronden elkaar en komen samen op creatieve ideeën.

In het vliegtuig op de terugweg bladerde ik door mijn notitieblok, vol hakerig gekrabbelde nieuwe inzichten, e-mailadressen en datasets. Over één nachtje kroop ik alweer achter mijn vertrouwde beeldscherm, maar de wereld daarachter was een stukje groter geworden.

Nieuwsgierig geworden naar hoe zo’n congres eruit ziet? Ik heb mijn camera voor jullie meegenomen en een vlogje gemaakt: