Superbegeleiders

Even slikken
Ik vind het erg leuk dat mijn werk als promovendus niet alleen bestaat uit het doen van onderzoek, maar ook uit het verzorgen van onderwijs. Met veel plezier begeleid ik studenten bij het schrijven van hun scriptie, geef ik gastcolleges en coördineerde ik vorig jaar een cursus over jongeren, gender en ICT. Over het algemeen krijg ik hier fijne, positieve reacties op. Enkele weken geleden kreeg ik echter minder prettig nieuws: mijn gastcollege in de cursus van een collega had behoorlijk wat kritiek gekregen. Dat was even slikken. Ik had zo mijn best gedaan, wat was er mis gegaan?

Opsteker
Gelukkig waren daar mijn begeleiders, dr. Els Rommes en prof. dr. Willy Jansen. Ze stelden me gerust: het college was gebaseerd op mijn eerste analyses, dus nog pril; studenten zijn soms erg streng; mijn andere colleges worden altijd fantastisch beoordeeld; de beoordeling zit soms in een klein detail zoals de in- of uitleiding van het college; kortom: ik hoefde niet aan mezelf te twijfelen. Dat was een fijne opsteker die ik op dat moment goed kon gebruiken.

Gouden tip
Maar er zat wel iets in de kritiek waar ik iets mee moest: de studenten leken theoretische diepgang te missen. Dat verbaasde me een beetje, omdat ik wel degelijk een (lastig) theoretisch punt had gemaakt. Blijkbaar was het toch niet helemaal overgekomen. Ook hier sprongen mijn begeleiders bij: Els door me te helpen mijn theoretische punt verder uit te werken, Willy door me erop te wijzen dat ik mijn Powerpoint-presentatie vooral gebruikte om de lezing te illustreren met voorbeelden uit mijn veldwerk. Daardoor viel de theoretische kant van mijn lezing minder op en werd deze mogelijk gemist, met name door studenten die niet bij het college geweest waren en achteraf alleen de dia’s hadden bekeken. Een gouden tip.