Oh, jij bent van die sluier!

De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) organiseerde een kleine twee jaar terug een ‘filmpitchwedstrijd’. Wetenschappers werden uitgedaagd om in één minuut voor de camera uit te leggen waarover hun onderzoek ging. Wie met zijn of haar filmpje de meeste YouTube-likes kon verzamelen kreeg een professionele regisseur en cameracrew toegewezen om de pitch van zestig seconden om te zetten in een documentaire van twintig minuten.

Veldslag
De wedstrijd liep uit op een ware veldslag. Sommige wetenschappers maakten de pitch met een team, waardoor ze al meteen een veel groter netwerk van likende vrienden hadden dan wetenschappers die alleen opereerden. Eén team, dat aanvankelijk niet erg hoog stond, haalde op een zekere avond honderden extra likes binnen. De dag erna waarden er blogposts op het internet rond die probeerden aan te tonen dat ze die likes hadden gekocht bij speciale bureautjes die daarin handelen. De zaak werd nooit opgelost, maar NWO concludeerde twee dingen: qua deelname en competitie was de wedstrijd een veel groter succes dan ze ooit hadden kunnen verwachten; en een volgende keer moet er een ander systeem worden verzonnen om stemmen te tellen dan YouTube-likes.

Lichtgevend plastic ‘glazen’ bol
Ik had veel plezier beleefd aan het maken van een filmpje van een minuut over mijn onderzoek. Op een niet al te bruisende zaterdag fietste ik naar de beroemde Leidse feestwinkel Bokstijn en schafte daar een lichtgevende plastic ‘glazen’ bol aan. Voor een sluier verwees de verkoopster mij door naar hun Oosterse collectie. Na verschillende opties te hebben gepast koos ik voor het met gouddraad bestikt pareltje dat je in de video onderaan deze blog kunt bewonderen. Op het doosje waar hij in zat was Jasmine (van Aladdin) afgebeeld, samen met een tijger en een meisje van een jaar of zeven.

Thuis zette ik de camera van mijn ouders op een statief, leende ik een kussentje van de buurvrouw om het decor te vervolmaken, en begon ik aan mijn verhaal. Een minuut is kort, bleek, maar na een uurtje schrappen en oefenen niet te kort. Ik monteerde wat special effects in de opname, wat eigenlijk nog het langst duurde. Om twee uur ‘s nachts was hij af.

Lichte teleurstelling
Van mijn kansen in de wedstrijd verwachtte ik aanvankelijk weinig, zeker toen ik zag dat er meer dan veertig inzendingen waren. Maar een paar dagen later begon het te lopen. Een tijdje deed ik aardig mee in de competitie, maar toen de eindspurt begon ging deze vooral tussen de genoemde teams. Ondanks mijn beperkte hoop aan het begin, betrapte ik mezelf nu toch op een lichte teleurstelling. Ik had meer reclame moeten maken! En een ander filmpje!

Of toch niet. Nu, bijna twee jaar later, komt het nog altijd voor dat ik aan mensen word voorgesteld, in het wetenschappelijke circuit of daarbuiten, en dat ze zeggen: “oh, jij bent die van die sluier en dat filmpje over gedachtenlezen!” Het filmpje is na de wedstrijd een eigen leven gaan leiden en inmiddels bijna 3000 keer bekeken. Eén ding weet ik zeker: als ik nog eens iets te zeggen heb waarvoor ik aandacht wil, neem ik mijn Jasmine-sluier mee.

http://youtu.be/XZWPNG6MgEI