Nobelprijs Geneeskunde

Dat ik niet goed kon lezen betekende niet dat ik geen nieuwe kennis tot mij wilde nemen. Van nature zijn alle kinderen nieuwsgierig, denk maar eens aan je neefje of nichtje van drie jaar die bij alles ‘waarom?’ vraagt. De kunst als wetenschapper is om dat vermogen zolang mogelijk vast te houden. Nooit te stoppen met vragen stellen en nooit genoegen nemen met het antwoord ‘daarom’ (ook je neefje of nichtje neemt daar geen genoegen mee).

Denken in systemen

Ik moest op een andere manier aan mijn kennis komen. Mijn ‘beperking’ heeft mijn creativiteit gestimuleerd en mijn leerstrategie beïnvloed. Kennis zit ook in gesproken tekst, in observaties en afbeeldingen. Ik denk in systemen, in beelden en probeer alles wat ik leer te begrijpen in plaats van uit mijn hoofd te leren. Ik lees een tekst over het algemeen maar een keer en maak ondertussen een samenvatting of nog liever een schematisch overzicht. Dat kost op dat moment misschien meer tijd maar om voor de toets nog even snel alle tekst een keer opnieuw te lezen was voor mij simpelweg geen optie.

Ondanks dat ik niet zo goed kon spellen, vond ik het wel leuk om dingetjes op te schrijven. Zoals wat ik gedurende een week doe, eigenlijk een soort blog (zie afbeelding). Gelukkig kwam later de computer met spellingcheck want dan konden andere mensen ook lezen wat ik had beleefd.

Schoolkeuze

Toen het einde van mijn basisschooltijd naderde was het advies vanuit school om naar het vmbo te gaan. Mijn docent zei dat uit de CITO toets mogelijk nog wel een slechter resultaat zou komen. Tot iedereens verbazing was het resultaat: Havo advies. Op dat moment werden klassen op mijn school in het eerste jaar ingedeeld als vwo-havo of havo-vmbo. Vanuit het idee ‘alles wat je extra leert is mooi meegenomen’ ging ik naar de vwo-havo klas.

Lezen, schrijven en voornamelijk vreemde talen bleven een probleem maar met hulp vanuit thuis en school haalde ik mijn vwo diploma! En ging ik studeren aan de universiteit van Leiden. De examenregels zijn nu strenger. Met de huidige regels had ik mijn diploma misschien niet gehaald. Dat is zonde voor kinderen die nu tegen dezelfde problemen aanlopen als ik destijds, want zonder Frans en Duits kun je nog steeds een goede academicus worden.

Label

Is dyslexie een modewoord geworden? Misschien. Toch heb je vaak een ‘label’ nodig om de juiste hulp te krijgen. Ik heb die hulp gekregen en die hulp was essentieel om het beste uit mijzelf te halen. Hiermee wil ik geen extra druk leggen op scholieren en studenten. Het beste uit jezelf halen doe je niet omdat het moet, of omdat iemand iets van je verwacht, maar dat doe je omdat je er zelf veel plezier en energie uit haalt om iets te doen wat je leuk vindt. Daarvoor is het belangrijk dat je niet boven maar ook niet onder je niveau werkt. Als je boven je niveau werkt dan kan dat leiden tot angst, verzet en stress, dat is niet goed.

Maar als je onder je niveau werkt kan dat leiden tot verveling. Dit geldt voor iedere taak die je uitvoert en kan ook sterk wisselen over tijd. Daarom is flexibiliteit denk ik erg belangrijk. Ik was niet zo goed in schrijven maar vond het wel belangrijk om mijn mening te laten horen dus schreef ik stukjes voor de schoolkrant (zie afbeelding).

De Nobelprijs winnen is ook mij zeer waarschijnlijk een beetje te hoog gegrepen. Toch demotiveert mij dat niet om verder te gaan met onderzoek. Ook als ik maar een heel klein stukje aan de medische wetenschap kan toevoegen ben ik al meer dan tevreden. Hoewel, de meeste belangrijke uitvindingen in de geneeskunde waren toevalstreffers. Dus dat kan ook mij gebeuren. Houdt daarom altijd een open blik, bekijk dingen eens vanuit een ander perspectief en in samenwerking met andere mensen.

Nobelprijs

Afgelopen week filosofeerde ik met een aantal collega’s over het vakgebied waar de Nobelprijs voor de Geneeskunde de komende jaren heen zou gaan. We kwamen uit op CRISPR (de techniek om de DNA code aan te passen), de productie van lichaamseigen organen en verbetering van voortplantingstechnieken. Wat denken jullie? Laat het mij hieronder weten!

Volgende keer ga ik wat meer inhoudelijk op mijn onderzoek in. Ik vind het ontzettend leuk om over DNA te vertellen en het een uitdaging om mijn verhaal aan te passen aan ieders kennisniveau. Mijn vrienden en familie hebben zelfs zonder biologieles op de middelbare school inmiddels (mogelijk tegen hun zin in) een behoorlijke basiskennis over DNA ;-)