Nieuwe kansen

Het zijn roerige tijden voor ons politicologen. De politiek staat in brand – met het thema ‘vluchtelingen’ als katalysator. Geert Wilders staat hoger in de peilingen dan hem ooit gelukt is met zijn ‘meldpunt Polen’, ‘minder Marokkanen’, en ‘weg met de EU, terug naar de gulden’ slogans. De lokale democratische gang van zaken raakt regelmatig verstoord door de bedreiging van raadsleden, de bestorming van stadhuizen en luid schreeuwend opgefokt ‘volk’ met vooral een mening over waar al dan niet een piemel in zou moeten. Tegelijkertijd barst de EU uit haar voegen door haar onvermogen de vluchtelingencrisis een eendrachtig politiek hoofd te bieden.

Crowdfunding voor vluchtelingen

In de schaduw van al deze politieke verwikkelingen ontstaan er gelukkig ook vele mooie initiatieven die laten zien dat er nog genoeg mensen zijn die zich het lot van de medemens wel aantrekken. Nederlandse hulporganisaties en vrijwilligers zorgden ervoor dat de er binnen enkele maanden tijd een complete logistieke infrastructuur in Griekenland werd opgezet om de aangekomen vluchtelingen op te vangen. Ook op kleine schaal dragen veel mensen hun steentje bij. Her en der ontstaan crowdfundingsacties die er bijvoorbeeld voor zorgden dat deze vluchteling in Libanon winkels kon beginnen om in zijn eigen onderhoud te voorzien.

Andere mooie crowdfundingsacties richtten zich op de vluchtelingen in Griekenland. Zo zamelde een Amerikaanse moeder draagzakken in. Vluchtelingen in Griekenland kregen een draagzak om hun baby’s mee te vervoeren op hun lange tocht binnen Europa. En deze kat – die overboord spoelde toen het bootje met zijn baasjes aankwam in Griekenland – werd weer herenigd met het gezin dat zich inmiddels in Noorwegen had gevestigd.

Veldbedjes bouwen

Ook in Nederland zelf meldden vrijwilligers zich op zo’n overweldigende wijze aan dat Vluchtelingen Werk bijvoorbeeld een wachtlijst moest creëren. In Rotterdam kocht een groep particulieren huizen voor asielzoekers. Een tocht langs de Facebookpagina’s van gemeentes met tijdelijke opvang leert dat, op de ‘eigen volk eerst’ schreeuwers na, andere inwoners met veel succes gehoor geven aan oproepen voor bijvoorbeeld 75 nieuwe dekens (binnen een half uur gedoneerd) of een tweedehands Maxi-Cosi voor een vier maanden oude baby (tien minuten).
Toen ik zelf een keer ging helpen veldbedjes opbouwen bij een nieuwe opvanglocatie in de buurt, was ik na vijf bedjes alweer klaar. Er waren gewoonweg te veel vrijwilligers op de actie afgekomen. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel Nederlanders vluchtelingen willen helpen. Jammer dat we daar in de media zo weinig over horen.

Immers, er komt steeds meer informatie boven tafel over de rol van georganiseerde misdaad in de mensensmokkel naar Europa. Met alle mogelijke politieke en instabiliteitsproblemen van dien. Het wordt mijn taak om beleidsadviezen te ontwikkelen die kunnen bijdragen aan stabiliteit in zowel de herkomstlanden van vluchtelingen als de landen die ze op hun weg naar Europa aandoen. Juist door de politieke dynamieken van deze georganiseerde misdaad en hun effect op de politiek in kaart te brengen.

En zo zat ik gisteren ineens aan tafel met een aantal professionals uit Syrië die zich momenteel in Nederland bevinden als vluchteling om te praten over hun ervaringen en ideeën. Enigszins verontschuldigend vroeg ik hen naar eventuele vervelende aanvaringen met de piemelschreeuwers. Zodat ik alvast namens alle Nederlanders mijn excuses aan kon bieden voor zoveel vijandigheid. ‘Nee’, zeiden ze eensgezind, ‘we hebben vervelende ervaringen met de vluchtelingenbureaucratie die ons behandelt als een nummer in plaats van mensen die een steentje kunnen bijdragen aan de Nederlandse samenleving. Maar niet met de Nederlanders zelf. Iedereen is zo behulpzaam.’ Hartverwarmend!