Met wetenschap de wijde wereld in

De eerste ervaring was in een periode waarin ik werkte aan een nieuwe methode voor leerkrachten om pesten aan te pakken. Elke stap schreef ik tot in de puntjes uit, zodat de leerkrachten precies wisten wat de bedoeling was. Tussendoor moest ik toevallig een dag naar een bijeenkomst waar ik een ander onderzoek zou presenteren aan leerkrachten. “Zo’n bijeenkomst kost wel veel tijd”, dacht ik stiekem nog in de trein. Ik had nog zoveel werk te doen.

Het werd een verrassende middag. In de koffiepauze sloot ik aan bij een gesprek tussen leerkrachten van verschillende scholen over een nieuwe rekenlesmethode. “Oh, natuurlijk doe ik het niet precies volgens het boekje. Ik houd me aan de rode draad, dus ik leer ze de tafel van zeven, maar de precieze manier bepaal ik zelf. Ik laat de leerlingen verhaaltjes bedenken waarin de tafel van zeven terugkomt.” Grappig, vond een andere leerkracht. “Ik werk juist graag met beweging. Ik zou mijn leerlingen wel een gymnastiek-spelletje willen laten doen waarin ze steeds moeten rekenen.”

Rode draad

Twijfelend vertelde ik over de anti-pest methode die ik ontwikkelde. In hoeveel detail moest ik die uitwerken? De leerkrachten: “Geef ons een rode draad en voorbeelden van werkvormen, maar laat genoeg ruimte over voor eigen inbreng. Elke leerkracht en elke situatie is anders.” In de trein terug besefte ik me dat dit ene bezoekje mij een hoop nutteloos werk bespaard had. Mijn kennis van theorieën over het oplossen van pesten is waardevol, maar leerkrachten weten beter hoe je die moet toepassen in de praktijk. Zij zijn immers dagelijks met de kinderen aan het werk.