Marieke in de mentale kreukels

Struisvogelen

Toen de weegschaal bij mijn ouders ongeveer een maand geleden nog maar 53 kilogram aangaf ging er al wel een klein alarmbelletje rinkelen. Maar mijn kop uit het zand halen, Ho maar! “Kom op Mariek, niet zeiken… schouders eronder”, beval ik mezelf. “Je zit maar voor één jaar in Londen, je moet ervan genieten”, commandeerde het strenge stemmetje in mijn hoofd. Dus mijn ontluisterende dagen duurden voort.

Ik ging stug door met mezelf voor de gek houden. Ik ging eropuit, schreef me in voor tal van cursussen, plande tripjes en probeerde mezelf er continue van te overtuigen hoe fantastisch het met me ging. Erg vermoeiend kan ik je vertellen. Ondanks de gierende onrust in mijn lijf, overtuigde ik mezelf ervan dat ik redelijk goed bezig was… Tot de dag dat mijn zus tegen me zei: ‘Het gaat niet goed met je Mariek, en dat vind ik niet ok’. Ik stortte in… Na enkele ingrijpende gebeurtenissen in mijn privéleven donderde mijn kaartenhuis dan nu eindelijk in elkaar. Hoera! Want erkenning is stap één. Toch?

Psychisch in de knoei, hoe werkt dat?

Ik was altijd een beetje sceptisch ten aanzien van dergelijke psychische klachten en typeerde de toenemende aandacht hiervoor anno 2017 als ‘trendy of hip’. Tot nu. Het is extreem bizar om te merken hoe al je basale cognitieve functies plots weigeren. Mijn concentratie, aandacht, geheugen, beslisvermogen, ze verdommen het allemaal, tegelijk. Een ongelofelijke bende is het in mijn hoofd. Echt een grote soep! De gesprekken die zich in mijn hoofd afspelen moet je je voorstellen als een structuurloze meeting waarbij meerdere visies in een zeer hevige discussie worden bepleit, en jij bent de notulist. Echter, naast dat je de notulen probeert bij te benen en wat structuur probeert te ontdekken, ben je ook degene die alle argumenten moet aandragen. En het vervelende is, waar vergaderingen normaal na een uurtje of twee à drie toch echt wel klaar zijn, houdt het in mijn hoofd echt nooit op!!! Dodelijk vermoeiend.

Waar vergaderen we in mijn hoofd dan zoal over vraag je je wellicht af? Nou we bespreken bijvoorbeeld waarom bepaalde gebeurtenissen zijn voorgevallen en hoe we ze anders hadden kunnen laten lopen. Ook hebben we het over wat ik doe hier in Londen, wat ik met mijn carrière wil maar met name waar ik überhaupt in mijn leven naartoe wil. Daarnaast proberen we met z’n allen te begrijpen waarom het me niet lukt om plezier te hebben in mijn werk, waarom ik me zo slecht kan concentreren, waarom ik geen beslissingen meer kan nemen en waarom mijn geheugen zo slecht is. Maar het ergste wat we in mijn hoofd continue doen… is mij veroordelen!!! Mij veroordelen omdat we vinden dat ik niet goed genoeg ben. Hallo wereld, mijn naam is Marieke en ik ben een perfectionist.

Een perfectionist die de weg echt even helemaal kwijt is. Ik voel me compleet verloren en alleen, ben emotioneel labiel en weet absoluut niet meer wie ik ben en wat ik wil met mijn leven. Dus… “op de rem!”, dat moet ik doen. Maar waar zit die rem?

Remmen voor de crash!

Vorige week was de dag des oordeels: mijn functioneringsgesprek. Aangezien ik in mijn optiek zeer onder de maat heb gewerkt, had ik oprecht vrees voor deze ontmoeting. Temeer omdat ik moest aangeven dat het op persoonlijk vlak niet goed met me gaat wat mijn functioneren op mijn werk beïnvloedt. Doodeng. Maar goed, _here it goes_….