Redactioneel naar aanleiding van de aanslag op Charlie Hebdo

De bloedige aanslag op de redactie, de journalisten en de cartoonisten van Charlie Hebdo heeft velen geraakt. In heel Europa gingen mensen donderdagavond de straat op om hun afschuw te uiten en zich solidair te tonen aan het vrije woord. Waarom is het zo belangrijk dat zo veel mogelijk mensen dat doen? En waarom mag ook een wetenschapsredactie daar niet bij achterblijven?

9 januari 2015

Wetenschap en ook de wetenschapsjournalistiek staan niet bepaald bekend om hun satire, maar de aanslag op het satirische blad Charlie Hebdo raakt hen in hun wezen.

Als wetenschap en journalistiek in één ding op elkaar lijken, dan is het dat ze alleen kunnen floreren bij vrijheid van gedachten en de vrijheid om die gedachten uit te wisselen en te delen. Onze samenleving kan niet bestaan zonder die vrijheid.

Dit redactioneel weerspiegelt de mening of visie van de redacteur. Hoewel wetenschappelijk onderbouwd en beargumenteerd, is het een persoonlijke mening en geen wetenschappelijk feit. Ben je het (niet) eens met de auteur? Geef dan vooral ook een reactie hieronder.

Daarom zijn we allemaal Charlie.

Omdat we moeten laten zien dat geweld en kalasjnikovs het vrije woord niet het zwijgen kunnen opleggen.

Om te laten zien dat we solidair zijn met de mensen die zijn omgekomen en met hun familie en vrienden.

Extreem-rechtse personen proberen nu hun gelijk te halen, maar er is geen enkel gelijk gehaald. Er is een brute aanslag gepleegd door moordenaars. Domme moordenaars die denken dat je het vrije woord de mond kan snoeren door zijn woordvoerders te vermoorden.

‘On a tué Charlie Hebdo.’ ‘Wij hebben Charlie Hebdo gedood’, riepen de moordenaars toen ze op de vlucht sloegen. Dat is ze gelukkig zeker niet gelukt. Ze hebben het vrije woord niet geknot, maar juist aangezwengeld. Charlie Hebdo komt volgende week uit in een oplage van 1 miljoen exemplaren.

Deze absurd wrede aanslag heeft mensen juist aangezet om de straat op te gaan en hun stem tegen het geweld en de radicalen te laten klinken. Mensen liepen met borden waarop stond: ‘ik ben moslim én ik ben Charlie’.

Velen voelen wat de burgemeester van Rotterdam donderdagavond mooi verwoordde: als onze vrijheid om te spreken wordt beknot, dan kunnen we maar één ding doen: ‘Onze stem nog luider laten horen. ONZE STEM NOG LUIDER LATEN HOREN. ONZE STEM NOG LUIDER LATEN HOREN!’