Scoopen is voor wetenschappers het ergste wat er is. Een andere onderzoeker heeft dan het gras voor je voeten weggemaaid. Door op hetzelfde idee te komen als jij, maar er eerder over te publiceren. Dat gebeurde een beetje bij mij.
Collega: ‘Heb je de nieuwe just accepeted articles van JACS al gezien?’
(= Journal of the American Chemical Society, een prestigieus chemietijdschrift)
Ik: ‘Eh nee?’
Collega: ‘Wacht maar even, ik kom zo wel even bij je langs met de print’
Het is natuurlijk heel vriendelijk om mij op belangrijke literatuur te wijzen. Dat doen we vaker onder collega’s. Als je iets ziet wat interessant kan zijn voor een ander zijn/haar onderzoek, dan mail je even een linkje. Toch schiet ik hier wel een beetje van in de stress. Wat zou er dan in staan? Wat heb ik over het hoofd gezien? Is het iets dat ik kan gebruiken in mijn onderzoek? Of juist iets wat alles helemaal tegenspreekt? Of het allerergste: iets dat precies hetzelfde is als mijn onderzoek.
Precies hetzelfde idee
Want dat betekent dat iemand het gras voor je voeten heeft weggemaaid. Dat iemand je te vlug af is geweest. Dat iemand, waar dan ook ter wereld, op precies hetzelfde idee is gekomen als jij. Soms wist je niet eens dat die universiteit überhaupt met iets vergelijkbaars bezig was.
Wanneer zoiets gebeurt, dan ben je ‘gescoopt’. Een behoorlijk verdrietige situatie. Ik heb menig PhD student in tranen gezien wanneer hij/zij gescoopt bleek. Want alle tijd en energie die je aan je onderzoek hebt besteed, is dan eigenlijk voor niets geweest. Wat je aan het onderzoeken was, is dan al door iemand anders ontdekt. Jouw werk is niet nieuw meer. Je kunt het misschien niet eens meer ergens publiceren. Vreselijk.
Met angst en beven zag ik dus de print van het JACS artikel tegemoet en ik trok wit weg toen ik het las. Iemand aan de universiteit van Yale beschreef erin hoe je met onnatuurlijke katalysatoren natuurlijke producten van bacteriën kan veranderen!!! Verdorie!! Dat is precies wat ik aan het doen ben!!
Schade
Vlug heb ik het hele artikel gelezen, om te kijken hoe groot de schade precies was. Gelukkig is het niet helemaal hetzelfde als wat ik aan het onderzoeken ben: ze gebruiken een ander metaal in de katalysator (zij Rhodium, ik Palladium). En terwijl wij alles zoveel mogelijk alleen in water willen laten plaatsvinden, om omstandigheden te creëren waarin bacteriën ook kunnen overleven, gebruiken zij ook andere oplosmiddelen die wat minder milieuvriendelijk zijn.
Er is dus nog wel een goede kans dat ons onderzoek toch anders en dus nieuw genoeg is. Maar door deze publicatie heeft ons onderzoek wel een beetje glans verloren. We zijn nu niet meer de eersten met deze aanpak van katalysatoren op bacterieproducten. Dat is toch wel heel jammer na 3,5 jaar onderzoek.
Maar ik laat me niet uit het veld slaan! Blijkbaar kan ik op net zulke goede ideeën komen als iemand op zo’n prestigieuze Amerikaanse universiteit. Ik behoor blijkbaar ook bij de ‘great minds’. Want dat is wat ze zeggen, toch? Great minds, think alike.