Hoe verdient een wetenschapper de kost?

Een bakker verkoopt brood en haalt daar z’n salaris uit. Verkoopbare producten zijn de basis voor vele bedrijven. Leraren en ambtenaren worden betaald uit belastinggeld. Maar hoe verdien je als wetenschapper geld met je kennis?

12 januari 2018

Het antwoord hierop is niet zo simpel. Het binnenhalen van geld is iets waar veel wetenschappers een aanzienlijk deel van hun tijd aan besteden. Het afgelopen jaar deed ik er zelf mijn eerste ervaringen mee op.

Zeldzame kennisverkoop

Het voornaamste product van wetenschap is kennis en deze kennis wordt breed beschikbaar gemaakt voor andere wetenschappers, de samenleving en bedrijven. Anderen verkrijgen de kennis via publicaties in wetenschappelijke tijdschriften en presentaties tijdens conferenties.

Heel soms is academisch onderzoek direct zó commercieel relevant dat bedrijven een patent kopen of er start-up bedrijfjes uit ontstaan. Mijn begeleider John verkocht onlangs een CRISPR-patent voor veel geld aan bedrijven die zich bezig houden met aanpassen van DNA.

Binnen Wageningen University gaat de opbrengst van patenten naar onderzoek van de hele universiteit en dus niet alleen naar de onderzoeker of zijn groep. Soms krijgt de onderzoeker zelf ook een deel, maar onderzoekers doen hun werk betaald met belastinggeld en iets ontdekken dat patenteerbaar is vooral ook veel geluk hebben. Dus ik vind het best logisch dat de opbrengst terugvloeit in onderzoek voor de hele universiteit.

Maar geld verdienen uit patenten is een uitzondering. Vaak is wetenschappelijk onderzoek fundamenteel en leidt het pas na veel verder onderzoek tot belangrijke toepassingen. Veel onderzoeken dragen vaak een klein steentje aan bij aan wetenschappelijke en technische vooruitgang.

Geld verdienen met kennis

Dus als je de kennis niet kan verkopen, wat doe je dan? Crowdfunding wordt langzaam populairder, maar de miljoenen die vaak nodig zijn voor onderzoek, haal je vaak maar mondjesmaat binnen. Daarom ben je meestal aangewezen op grotere financiers, zoals overheden. Ook al vinden sommigen dat ‘wetenschappers zelf hun broek op moeten houden’, (zoals een man zegt in dit Pownews-item waar ik ook in voorkom) is dat voor wetenschappers meestal onmogelijk. Wetenschap is juist een belangrijke investering van overheden die de maatschappij nieuwe doorbraken en kennis brengt.

Om dat overheidsgeld te krijgen moet je als wetenschapper zelf nog hard aan de bak!

Als je de kennis niet kan verkopen, wat doe je dan? Crowdfunding wordt langzaam populairder, maar de miljoenen die vaak nodig zijn voor onderzoek, haal je vaak maar mondjesmaat binnen.
Eoin O'Sullivan

Onderzoeksaanvraag

Het meeste onderzoeksgeld van bijvoorbeeld overheden wordt verdeeld via beurs- en projectaanvragen. Zelf was ik tijdens het afronden van mijn promotieonderzoek heel wat weken zoet met het schrijven van een onderzoeksvoorstel. Naast een goed uitgewerkt idee komt daar een flinke papierwinkel bij kijken die verschilt per aanvraag. Ik schreef een voorstel voor de EU, Nederlandse Wetenschaps Organisatie (NWO) en een Duits fonds.

Als je dit minutieus afhandelt en ook goede eerdere wetenschappelijke publicaties kan voorleggen, maak je een kleine kans (10-30%). Beursverstrekkers spelen de aanvragen meestal door aan ervaren wetenschappers om ‘de beste’ te vinden. Dus na het schrijven en indienen van mijn beursaanvragen moest ik enkele maanden in spanning afwachten.

Onderzoeksvoorstel

Eind januari kreeg ik van de EU te horen dat mijn voorstel goed was maar zeker niet goed genoeg voor hun felbegeerde beurs. En enkele weken later volgde ook een gelijkaardig negatief antwoord van het Duitse fonds. Afgewezen voor een beurs? ‘Welkom in de wetenschap’, zeiden ervaren collega-wetenschappers.

Maar dan begin je wel te twijfelen. Moest ik wel verder gaan met mijn passie? Of solliciteren bij andere onderzoeksgroepen die hopelijk wel geld hebben binnengehaald? Of misschien zelfs stoppen met wetenschap?

Driemaal is onderzoeksrecht

Begin april kwam een eind aan de twijfel bij de uitslag van mijn derde aanvraag. Ik hoorde van NWO dat ik, net als mede-Face Chantal tot enkele tientallen gelukkige jonge onderzoekers behoor die een Rubiconbeurs krijgen.

Ruim een ton, dekt voor twee jaar mijn salaris en een deel van de onderzoekskosten voor twee jaar onderzoek bij een Max Planck Instituut in Duitsland. Naast een heel goed voorstel en publicaties heb je dus ook vooral wat geluk nodig, want mijn vergelijkbare voorstel eindigde bij NWO veel hoger dan bij de EU, terwijl de concurrentie overal hoog is.

Een beursaanvraag lijkt dan ook vaak een tijdrovende loterij, niet het fijnste idee als het om je baan en het beantwoorden van maatschappelijk relevante vragen gaat. Misschien niet onbelangrijk dat dit soort systemen nog eens kritisch bekeken worden om alle kostbare tijd van onderzoekers die hierin gaat zitten te verminderen.

Maar met deze beurs kan ik voorlopig weer verder met gaaf onderzoek, waar ik het liefste mijn werktijd aan besteed. Dus daar ben ik zeer dankbaar voor en ik vertel binnenkort graag hier hoe ik inmiddels met dat geld mijn uiterste best doe in een spannend onderzoeksproject in een instituut vlakbij Berlijn.

Reageer