Het nieuwe normaal van een online conferentie

In de tussentijd volgde ik panels. Dat zijn sessies waarbij een groepje geselecteerde onderzoekers samenkomt om een bepaald onderwerp te bespreken, onder leiding van een moderator. Vaak geven de onderzoekers eerst een korte presentatie, en gaan vervolgens in gesprek met elkaar en het publiek. De conferentie telde meer dan 183 parallelle panelsessies verspreid over vier dagen dus ik had een volle agenda. Daarnaast werden er films vertoond, kon je meedoen aan workshops en een tentoonstelling en zogeheten koffieruimte bezoeken. Het was indrukwekkend om te zien hoe de organisatoren dit voor elkaar kregen in de online wereld!

Aan het scherm gekluisterd

Een groot verschil met ‘normale’ conferenties was natuurlijk dat je de hele dag aan het scherm gekluisterd zat. Door het urenlange turen verslapte mijn aandachtsboog vaak tegen het einde van de dag. Ook merkte ik dat de discussies online veel minder levendig waren en dat er minder response kwam vanuit het publiek dan normaal gesproken. Ondanks deze ongemakken probeerde ik toch nog de meeste sessies bij te wonen.

De sessies gingen over de meest uiteenlopende onderwerpen, van het uitvoeren van antropologisch onderzoek door middel van spelletjes tot de gedwongen terugkeer van migranten naar hun land van herkomst. Het aanbod was overweldigend.

Netwerken is ook een belangrijk onderdeel van conferenties. Dit gebeurt bijvoorbeeld na afloop van panelsessies, of tijdens sociale activiteiten zoals etentjes. Je zet de eerste stap door iemand aan te spreken en kennis te maken. Hier kunnen nieuwe samenwerkingen of soms zelfs baanmogelijkheden uit ontstaan. Maar online gaat dat net even anders, want je kunt nu natuurlijk niet op iemand afstappen. In plaats daarvan stuurden we chatberichtjes naar conferentiedeelnemers tijdens panelsessies of in de koffieruimte. Uiteindelijk leidde dit tot een heel leuk videogesprek met een antropoloog uit Engeland waarin we ideeën uitwisselden. Om toch nog iets meer de ‘echte’ conferentievibe te creëren, organiseerde een collega van mij en mede Faces of Science-deelnemer, Karlien Strijbosch, drankjes in het park op de één na laatste dag van de conferentie.

Virtuele presentatie

Op de laatste dag van de conferentie mocht ik eindelijk mijn presentatie geven. De conferentiedeelnemers traden de online ruimte binnen en de organisator creëerde een virtueel podium. Uitgerekend op het moment dat ik werd aangekondigd, hoorde ik ineens niks meer en kon ik het podium niet ‘betreden’. Pas nadat ik mijn laptop opnieuw had opgestart deed alles het weer. In de tussentijd schoten er allerlei scenario’s door mijn hoofd: wat als ik helemaal niet meer kon presenteren? Gelukkig was dat niet het geval. Ondanks de stress, ging de presentatie redelijk en ontving ik na afloop leuke reacties.