Eindelijk wetenschapper! Maar wat nu?

Promotor: “Belooft u dat u altijd volgens de beginselen van wetenschappelijke integriteit te werk zult gaan: eerlijk en zorgvuldig, kritisch en transparant, onafhankelijk en onpartijdig?”
Promovendus: “Dat beloof ik.”
Promotor: “Dan overhandig ik u nu het diploma, door rector, promotor en copromotor ondertekend en van het grootzegel der Universiteit voorzien.”

Oef, dat was het dan, ik ben wetenschapper! En een eerlijke, zorgvuldige, kritische, transparante, onafhankelijke, onpartijdige wetenschapper nog wel, want dat heb ik zojuist beloofd in de eed na mijn verdediging. Ik zal zo altijd “te werk” gaan… Maar wacht even, dat is weinig specifiek, wat voor werk hebben ze het eigenlijk over? Wat gaat er nu veranderen?

Dat mag je gelukkig helemaal zelf bepalen, “de wereld ligt aan je voeten”! Maar zeiden ze dat vier jaar geleden na mijn master niet ook al? Wat heb je dan eigenlijk aan een PhD? Veel collega’s besluiten na hun PhD niet door te gaan in te wetenschap, en bijvoorbeeld bij een bedrijf te gaan werken. Daar krijg je vaak die vraag, want pas-afgestudeerden hebben dezelfde opleiding maar zijn vaak jonger, en daardoor misschien goedkoper om aan te nemen. Ik heb daar eens wat over opgezocht, en kwam tot de conclusie dat een bedrijf wel degelijk baat heeft bij het aannemen van iemand met een PhD! Maar waar zijn we dan eigenlijk precies meer bedreven in, en hoe te antwoorden op vragen tijdens een sollicitatie?

Multitasken

“Je hebt je de afgelopen jaren alleen gelezen over een heel specifiek probleem, maar kun je ook multitasken?” Jup, multitasken is bijna een tweede natuur! Naast papers lezen, moet je namelijk ook allerlei experimenten plannen, presentaties geven, stukken schrijven, administratie doen die komt kijken bij je project, studenten begeleiden, voldoen aan de eisen van je begeleiders, verschillende projecten managen… Geen dag is hetzelfde, en er komt van alles op je pad waar je net effe geen rekening mee had gehouden.

“Een PhD houdt in dat je veel individueel werk verricht. Kun je wel in een team werken?” Yes we can! Als je veel naar ‘The Big Bang Theory’ kijkt zou je kunnen denken dat alle PhDs een stelletje rare nerds zijn. Maar eigenlijk is de wetenschap een hele sociale wereld: je hebt continu contact met andere wetenschappers, studenten, en professoren, maar ook met niet-academici en soms zelfs de media. Netwerken is skill nummer één die je moet leren om hogerop te komen. Bovendien moet je je stijl van communiceren steeds aanpassen aan de groep waarmee je interactie hebt. Je geïnteresseerde familielid zit vast niet te wachten op een mega-gedetailleerde uiteenzetting van die ene grafiek, maar wil in plaats daarvan liever ongeveer weten wat je zoal doet.

Vastgeroest

“Iemand die net is afgestudeerd is misschien meer open-minded voor nieuwe ideeën.” Dat is misschien wel één van de grootste misvattingen over academici: dat we ‘vastgeroest’ zijn aan theorieën en overtuigingen, en dat we moeilijk van gedachten te veranderen zijn. Maar dat klopt niet helemaal: omdat je nooit weet of een experiment gaat werken (het is immers nog niet eerder gedaan!), kun je maar beter al je creativiteit uit de kast halen. We hebben dan ook geleerd niet bij de pakken neer te gaan zitten bij elk slecht resultaat: regel één is dat iets de eerste keer nooit werkt zoals je had gepland. Dus schouders eronder, en op zoek naar de oorzaak van dat onverwachte resultaat of die fout in je computerprogramma! Met super zweverige ideeën hoef je niet aan te komen bij een wetenschapper, die pikken we er feilloos uit!