Een parasol voor de aarde

Verschillende methoden om de zon te weren zijn al achter de tekentafel verzonnen. Zo zouden we spiegels in de ruimte kunnen brengen, die om de aardbol heen cirkelen en het zonlicht weerkaatsen. Om een verdubbeling van het CO₂-gehalte sinds het pre-industriële tijdperk te compenseren, hoeven we slechts 2 procent van het zonlicht te weren. Voor een compensatie van het huidige door de mens veroorzaakte CO₂-overschot zou 1,2 procent zelfs al genoeg zijn.

Toch gaat het dan nog altijd om twee miljoen km² van de aarde, die in de schaduw gezet zou moeten worden – en zelfs als de CO₂-uitstoot vanaf nu constant zou blijven, zou daar jaarlijks 36.000 km² bij komen. Het zouden dus wel heel veel schermen moeten zijn, of anders hele grote…

Spiegelzwerm

In 2006 stelde astronoom Roger Angel van de Universiteit van Arizona al eens voor om een ‘zwerm’ van ronde spiegels, elk met een gewicht van 1 gram en een doorsnede van 60 centimeter, tussen de aarde en de zon te plaatsen. Ze zouden als een soort flinterdunne vliegende schotels, in pakketjes van 800.000 stuks per keer gelanceerd moeten worden, net zolang tot ze samen een oppervak van 4.7 miljoen km² zouden vormen.

Angel dacht het ontwerp en de plaatsing van deze samengestelde parasol zo uit, dat deze continu tussen de zon en de aarde in zou blijven. De spiegelwolk zou dus, net als de aarde, elk jaar een rondje om de zon maken. Volgens Angel zou de uitvoering van zijn plan over een jaar of 20 mogelijk moeten zijn, en slechts een paar honderd miljarden hoeven te kosten – ongeveer de helft van het BBP van Nederland moet volgens hem voldoende zijn.

In andere plannen draaien de reflectors niet om de zon, maar om de aarde. In 1992 werd al eens geopperd om 55 duizend reflecterende ‘zonnezeilen’ van honderd vierkante kilometer doorsnee in een baan om de aarde te brengen, en in 2002 kwam Colin McInnes, ingenieur bij de Universiteit van Strathclyde in Glasgow, met een plan voor één grote spiegel met een oppervlakte van 3600 vierkante kilometer.

Haalbaar

Hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken, toch was het tegenhouden van zonlicht één van de plannen die als ‘meest haalbaar’ geklassificeerd werden door collega-klimaatwetenschappers Naomi Vaughan van de University of East Anglia en Timothy Lenton van de University of Exeter, die alle mogelijke opties op een rijtje zetten. Een groot voordeel is dat de afkoeling vrijwel onmiddellijk optreedt: zodra de zon er niet meer bij kan wordt het immers koeler.