Druk, druk, druk

Het is inmiddels al een hele tijd geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven en in de tussentijd is er veel gebeurd. Ik ben inmiddels vijf maanden verwijderd van het einde van mijn contract en de zenuwen beginnen wel te komen. Krijg ik het onderzoek wel op tijd af?

Verboden vraag

Al in het eerste jaar van mijn promotie wist ik dat het laatste jaar het zwaarste is. Volgens de planning isal het onderzoek dan gedaan en kon ik een jaar in alle rust schrijven aan mijn proefschrift, maar dat was natuurlijk een illusie. Als ik om me heen keek wist ik dat het onderzoek nooit stopt en dat iedere promovendus tot op het allerlaatst bezig is om de laatste puntjes op de i te zetten. Bij ons op de werkvloer is de vraag of iemand al bijna klaar is met zijn onderzoek dan ook expliciet verboden om te stellen.

Maar niemand kon voorspellen dat het zo veel werk is. Nog nooit was het spreekwoord ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ zo accuraat. De druk die gezet wordt om zaken af te krijgen is enorm. Mijn veertigurige werkweek is veranderd in een doorlopende stroom van werk. Opstaan om zes uur om vervolgens tot ver in de avond bezig te zijn is eerder norm dan uitzondering. En een echt vrij weekend behoort inmiddels ook tot het verre verleden. Zelfs als ik mijn schoonouders opzoek, gaat de laptop mee. Het leven van de promovendus is niet altijd even leuk. 

Echter, het is niet alleen maar kommer en kwel. De eindstreep is in zicht en dat is een fijn vooruitzicht. Na ruim 3,5 jaar onderzoek kijk ik er dan ook zeker met een goed gevoel op terug. Ik heb veel bijzondere dingen mogen doen, zoals het besturen van de detector, de vele conferenties overal en nergens en natuurlijk het privilege om aan de rand van onze kennis nieuwe dingen te mogen ontdekken. Daar ben ik best een beetje trots op. En wat ik hierna ga doen? Tja, dat is de tweede vraag die expliciet verboden is om te stellen.