De spannendste dagen uit het Apolloprogramma

Ruimtevaartfanaat

De spanning is af te lezen van de gezichten van de drie astronauten (ook Michael Collins vloog mee, maar die landde niet op de maan) die zich klaarmaken voor de lancering. Maar ook de focus: iedereen weet wat er moet gebeuren. De protocollen voor de komende negen dagen zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Apollo 11 is in feite een herhaling van de missie van Apollo 10, twee maanden daarvoor, die twee astronauten in een lander tot vijftien kilometer boven het oppervlak van de maan bracht.

Drie uur later zitten de astronauten bovenop de meer dan honderd meter hoge bulderende Saturnus V-raket, die hun capsule op een driedaagse trip naar de maan schiet. Hun hartslagen op dat moment volgens de documentaire: 88, 99 en 110. Een gezonde voorpret voor hun maanreis, zullen we maar zeggen.

Ondertussen zitten op aarde honderden mensen achter eindeloze rijen primitief ogende computers de vlucht in goede banen te leiden. Het is het topje van de ijsberg. In werkelijkheid hield het monumentale Apollo-programma op het hoogtepunt naar schatting zo’n 400 duizend mensen aan het werk, maar daar zie je in de documentaire niets van.

Dankzij dit leger aan ingenieurs plonzen Armstrong en consorten op 24 juli al weer in de Grote Oceaan. Onder fanfaregeschal en het toeziend oog van president Richard Nixon worden ze aan boord gehaald van een vliegdekschip. Geen tijd om de handjes te schudden, want de astronauten gaan meteen een soort glimmende caravan in. De documentaire vertelt niet dat dit een quarantaine van maar liefst 21 dagen zal zijn, omdat er angst was voor schadelijke maanbacteriën die waren meegelift. Onterecht, zo bleek later.

De imponerende beelden van de missie zullen het hartje van de ware ruimtevaartfanaat zeker bekoren, en dat is waar deze documentaire om draait. Kleine kanttekening bij de beelden: zie je net als NEMO Kennislink de grootbeeldversie, op het bolvormige scherm van het Omniversum in Den Haag, dan geeft dat wat rare vertekeningen. De raket lijkt soms zo krom als een boemerang.

Tijdcapsule

De documentaire is een tijdcapsule voor de spectaculairste reis van de twintigste eeuw. De spanning voor de missie is weer even voelbaar, bij de astronauten en het massaal toegestroomde publiek. Ook lange shots van bijvoorbeeld de landing op de maan zijn indrukwekkend. In principe hoefden de makers weinig meer toe te voegen om van deze missie een spannend verslag te maken.

Toch ontbreekt de context van het maanprogramma van de Amerikanen. Bijvoorbeeld de aanloop in de jaren 50 en 60 waarin de Amerikanen keer op keer werden verslagen door de Sovjet-Unie in het potje armpje drukken om de ruimte die ze met elkaar waren aangegaan. Niemand komt even uitleggen hoe moeilijk het eigenlijk was om met de technologie van de jaren 60 iemand op de maan te zetten. Als je context wil, dan moet je maar een andere van de talloze andere documentaires over Apollo en de space race kijken, moeten de makers hebben gedacht.