Naar de content
Faces of Science
Faces of Science

De professor als popster

Glamour in de wetenschap

Cyril Attias via Flickr

Sjieke kleding, hippe afterparties, en welverdiende beeldjes voor de meest populaire sterren zijn heel normaal bij de Grammy-uitreiking. Zit er eigenlijk nog een tikkeltje glamour aan de wereld van de wetenschap?

5 april 2016

Eerste indruk: vrij weinig. Met een bekertje niet-te-drinken congreskoffie zit ik ergens achteraan in een congreszaal met nog zo’n 143 (±31?) wetenschappers. Links van me zit een student luid van zijn koffie te slurpen. Een aantal stoelen naar rechts zit een Professor geboeid naar de presentatie te luisteren (lees: te slapen). Ik maak een snelle analyse van de nieuwste kledingtrends binnen een straal van vijf meter: out-of-bedlook inclusief wallen (drie keer), sandalen met geitenwollen sokken (één keer), broek met afritsbare pijpen (één keer). Op het podium doet iemand een poging om met een slide vol tekst en formules de nieuwste technologie uit te leggen. Spreekt hij eigenlijk wel Engels?

Hoe kleedt een academicus zich: glamorous, of juist niet…

Jorge Cham phdcomics.com

Taylor Swift

Waar zijn de Taylor Swifts die even een performance rocken op het podium? En de Lady Gagas met de meest aparte outfits? En waarom serveren ze geen Café-Francois-Courvoisier-Tia-Maria (of op z’n minst iets anders dat je niet kunt uitspreken)? Toch, als je goed oplet, is er heus wel wat glitter en glamour te herkennen…

V.I.P.

Af en toe lopen ze voorbij, de mensen-met-de-lintjes. Dát zijn de V.I.P’s in dit gezelschap: hoe meer lintjes je aan je badge hebt hangen, hoe belangrijker je bent. “Distinguished Reviewer”, “Moderator”, “Senior Fellow”, “President”, sommige mensen hebben er zelfs zo veel dat ze de lintjes over elkaar moeten plakken. Dát zijn de mensen die voor het gemak in het Hilton náást het congrescentrum slapen, om niet te ver te hoeven lopen. Dát zijn de mensen waar iedereen over fluistert als ze langslopen (“Daar heb je Professor X, durf jij met haar te gaan praten?”). Dát zijn de mensen die altijd óf omringd zijn door andere belangrijke mensen, óf door een zwerm studenten. Dát zijn de mensen die uitgenodigd worden op de hippe feestjes van bedrijven. Dát, dames en heren, zijn de award winners van de wetenschap.

Verbijsterd publiek

Voor de gelegenheid hebben sommigen zelfs een leuk jasje aangetrokken. Dikke kans trouwens dat je één van de VIPs laatst nog op TV hebt gezien. Want op de een of andere manier weten ze hun super-ingewikkelde onderzoek in korte, vermakelijke zinnen te verwoorden. En daarbij de presentator en het publiek verbijsterd achter te laten. Vlak voor de uitzending hebben ze vast nog even een internationale Skype meeting gehad en twee artikelen nagekeken. Ze scoren ook hit na hit, die V.I.P’s. Of publicatie na publicatie, beter gezegd.

Ik vraag mezelf af hoe ik eigenlijk in dit plaatje pas. Ik heb 0 lintjes aan mijn badge hangen, ik slaap niet in het Hilton, en ik krijg die ene zin van mijn paper maar niet op papier. Is er überhaupt wel een link met glitter en glamour? En hoe moeilijk is de weg naar de top?

Beginnende artiesten

Als professoren de award winners zijn, kun je ons studenten eigenlijk zien als beginnende artiesten. We hebben onze eerste auditie succesvol doorstaan, en zitten nu in het platenlabel van V.I.P. X. Die wilde zijn naam wel op ons eerste werk zetten, en dat is nu genomineerd voor de Grammy’s (oké, misschien eerder de 3FM awards als we geluk hebben). Met knikkende knieën mogen we het podium op, dat podium waar V.I.P. Y en Z de sessie presenteren. Hopelijk winnen we die best-first-song award, en worden we opgemerkt door andere V.I.P’s. Het doel is om uitgenodigd te worden voor een afterparty, en daar nieuwe contacten te leggen. Wie weet wil een andere V.I.P. wel met zijn naam op je volgende liedje!

Grote Namen

Het is makkelijk om je heel klein te voelen als je je begeeft tussen al die Grote Namen. De weg naar de top is niet eenvoudig, en deze personen hebben het wel voor elkaar gekregen. Velen beweren dat het niet meer alleen afhangt van hoe goed je onderzoek is, maar ook met wie je samenwerkt, waar je je gezicht laat zien, en of je een hoge likability factor hebt. Dat begint dus wel wat weg te krijgen van de muziekindustrie… Ach ja, laat mij nog maar even op die roze ‘wetenschappelijke’ wolk zitten. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het ‘doen-wat-ik-leuk-vind’ me vanzelf zal brengen waar ik thuishoor. Of dat nou een Grammy oplevert of niet, dat zien we vanzelf wel!

ReactiesReageer