De dunne scheidslijn tussen beter maken en verbeteren

Het boek heeft een heldere structuur die houvast biedt in de stortvloed aan voorbeelden die je voorgeschoteld krijgt. In drie blokken komen de supermens-mogelijkheden voorbij. Het eerste blok, ‘Ben jij er nu klaar voor?’, behandelt de technieken die er nu al zijn en die ook al echt worden toegepast bij mensen. Joosten gaat bijvoorbeeld op bezoek bij Dennie die met behulp van een exoskelet oefent om weer te lopen, nadat hij een dwarslaesie overhield aan een ongeluk met zijn brommer. En hij ontmoet Jeroen bij wie een chip in zijn oog is geplaatst die is gekoppeld een camerabril. Jeroen heeft een genetische oogafwijking waardoor hij zijn zicht bijna volledig kwijt is. Dankzij de chip en de speciale bril kan hij weer contouren en silhouetten onderscheiden.

Ontdooien in de toekomst

In het tweede blok, getiteld ‘Ben jij er straks klaar voor?’, presenteert Joosten mogelijkheden die nog in ontwikkeling zijn en waarvan nog niet altijd duidelijk is of ze gaan werken en wat de resultaten zijn. Zoals cryo-suspensie: na je dood jezelf laten invriezen in de hoop dat je in de toekomst weer ontdooid wordt als er bijvoorbeeld een manier is gevonden om ons onsterfelijk te maken.

In het laatste blok ‘Zijn wij er wel klaar voor?’ komen de valkuilen, risico’s en ongewenste bijeffecten van (het streven naar) mensverbetering aan bod. Wie bepaalt wat wel en niet mag? Krijgen we straks supermensen die heersen over wie zich niet kan of wil laten verbeteren? Of is de supermens gewoon een logische stap in de evolutie?

Veel vragen laten zich niet met een simpel ja of nee beantwoorden. Joosten laat goed zien dat de scheidslijn tussen mensen beter maken en het verbeteren van mensen niet glashelder is. Als je blinden weer laat zien en mensen met een dwarslaesie weer laat lopen, dan is niemand daar tegen. Maar het is dan nog maar een kleine stap om mensen die al kunnen zien, nog iets beter te laten zien. Of om soldaten die prima lopen, met een exoskelet langer te laten lopen omdat ze dan minder moe worden.

Veel mogelijkheden om mensen te verbeteren zijn helemaal niet met dat doel ontwikkeld. Zoals van verreweg de meeste nieuwe technologieën nooit duidelijk is tot welke mogelijke toepassingen dat in de toekomst kan leiden. Daarom pleit Joosten ervoor dat we nu, allemaal, in ieder geval gaan nadenken over de mogelijkheden die er al zijn en die er nog gaan komen. Je kunt er maar beter op voorbereid zijn, is zijn motto. Met dit boek biedt Joosten alle lezers een goede start, zowel wannabe-supermensen als iedereen die hier niets van moet hebben. En dat is een knappe prestatie.