Data uit nepdeuren

Bij het Radboudumc proberen we met de verzamelde data allerlei vraagstukken op te lossen die nog in de medische wereld spelen. Daarmee hopen we uiteindelijk bij te dragen aan de betere behandeling van patiënten. Wij zijn echter niet de enige die gebruik maken van data. Bedrijven verzamelen ook allerlei gegevens over ons gedrag, voornamelijk online.

Grote bedrijven als Facebook en Google halen hier geregeld het nieuws mee. Zoals bij de ‘Facebook Pixel’ en je Google zoekgeschiedenis. Er zijn echter veel meer manieren waarop bedrijven data verzamelen, en op een feestje hoorde ik laatst over twee manieren die ik nog niet kende: ‘fake doors’ en ‘captcha’s’. Tijd dus om dat eens uit te zoeken.

Nepdeuren

Fake doors gaan uit van het principe dat mensen klikken op links die ze interessant vinden. Hoe meer kliks op een link, hoe interessanter de beschrijving van de link. Normaal leidt de link dan naar een website die ongeveer doet wat er in de beschrijving staat, maar bij een fake door is dat niet zo. Een fake door is precies wat de naam zegt, een neppe deur. Als je op deze link klikt kom je op een pagina waar iets staat als: “Onze excuses, deze pagina is nog niet beschikbaar. We houden je op de hoogte.”.

Met dit soort fake doors testen bedrijven of er vraag is naar een nieuwe service die ze mogelijk willen introduceren. Het is dus een soort marktonderzoek naar de potentie van een nieuwe dienst. Maar dit kan natuurlijk wel frustrerend zijn voor de klant.

Captcha’s

Fake doors worden dus gebruikt om de populariteit van producten te testen. Maar hoe zit dat met captcha’s? Captcha’s worden niet ingezet voor het testen van producten maar voor het verbeteren van Googleproducten. Je kent het wel, je klikt op een link, en je moet bewijzen dat je ‘Human’ bent en geen bot. De afkorting CAPTCHA staat dan ook voor “Completely Automated Public Turing Test To Tell Computers and Humans Apart” Soms moet je ergens klikken, een moeilijk te zien woord overtypen of bijvoorbeeld foto’s aanklikken waarop een auto, weg of straatbord staat.

Deze laatste methode gebruikt Google om de algoritmes die ze voor Google Maps gebruiken te verbeteren. Ze geven je dan bijvoorbeeld een aantal plaatjes waarvan ze zeker zijn dat het wel of geen auto bevat, en een ander plaatje waarvan ze niet zo zeker zijn. Aan de hand van de plaatjes waarvan ze zeker zijn, kunnen ze zien of je wel of geen mens bent. De reacties op het onbekende plaatje gebruiken ze om vast te stellen of hier wel of geen auto op staat.

Als 2000 mensen zeggen dat er wel een auto op staat en 100 van niet, dan staat er waarschijnlijk wel een auto op. Dit is dus een goedkope manier voor Google om gegevens te verzamelen . Dit kunnen ze gebruiken om de software voor Google Maps en misschien zelfs zelfrijdende auto’s te verbeteren.

Nu weten jullie dus, net als ik, iets meer over de wat minder bekendere fake doors en captcha’s. Of deze ontwikkeling goed of slecht is, weet ik niet. Wat vind jij?

Hoe je er ook tegen aan kijkt, ik denk wel dat het goed is om te weten hoe dit precies gebeurt, en ik hoop met dit blog weer een klein beetje aan deze kennis te hebben bijgedragen.