CO₂

CO₂ en de oceanen

Zowel bossen als oceanen zijn belangrijke koolstofreservoirs. Dankzij deze ‘koolstofputten’ verdwijnt er kooldioxide uit de atmosfeer om voor kortere of langere tijd als biomassa in bossen of sedimenten (dode skeletjes van plankton) op en in de zeebodem te worden opgeslagen. In het oceaanwater lost ook CO₂ op en dit gaat om zeer grote hoeveelheden, tot wel een kwart van de menselijke uitstoot.

De Zuidelijke IJszee neemt weer CO[~2~] op

Schelpen lossen nu al op in oceaan

Methaan uit veenbodems

Methaan is naast CO₂ een van de belangrijkste broeikasgassen. Weliswaar is er veel minder van, qua broeikaseffect scoort het vele malen hoger. Het is daarom een schrikbeeld dat methaan uit de permanent bevroren bodems op het noordelijk halfrond gaat ontsnappen als de temperatuur daar hoger wordt. Ook veenbranden in tropische gebieden zijn een risicofactor.

Hoeveel broeikasgas komt vrij als de permafrost ontdooit?

Indonesische branden halen CO[~2~]-record

Alternatieven voor steenkool

Steenkool is een belangrijke bron van CO₂, maar door de lage prijzen op de wereldmarkt gebruiken veel stroomproducten steeds meer van deze ‘vuile’ brandstof. Door meer energierijk afval te verbranden, kan het gebruik van steenkool omlaag. Ondernemers springen in op deze nieuwe kansen voor afvalverwerking. Ook duurzame energie kan de fossiele stroomproductie verder reduceren, maar is door het fluctuerend aanbod van natuurlijke bronnen nog geen absoluut alternatief.

Afval kan steenkool vervangen

Duurzame energie komt te traag van de grond

CO₂ onder de grond

De moderne kolencentrale op de Maasvlakte is enkele jaren geleden gebouwd met het oog op afvang en opslag van van CO₂. Maar door de hoge kosten is dit ROAD-project, met opslag in een oud gasveld in de Noordzee, tot op heden niet gerealiseerd. CO₂-opslag, ofwel CCS, heeft meer voeten in de aarde dan gedacht. Het is kostbaar, afhankelijk van een breed maatschappelijk draagvlak en beperkt in opslagcapaciteit.

CO2-opslag met biomassa scoort beter dan met kolencentrale

Wetenschappers pleiten voor CO2-opslag pilots

Geo-engineering

Het pompen van kooldioxide, methaan en andere broeikasgassen in de atmosfeer zou je een vorm van geo-engineering kunnen noemen, maar dan met onbedoelde effecten. Dit opzettelijk ingrijpen door de mens in natuurlijke systemen kan ook bewust plaatsvinden, met een gewenst doel in gedachten. Zoals bijvoorbeeld het ‘bemesten’ van de oceaan met ijzer of door het mantelgesteente olivijn over landbouwgebieden uit te strooien. De ideeën komen uit de koker van de wetenschap, maar er zitten wel haken en ogen aan.