Alle rare snuiters uit het heelal verzameld

Het boek opent met het zogenoemde ‘Wow!-signaal’ dat een grote radiotelescoop in 1977 opving. Al gauw merken onderzoekers het aan als een mogelijke boodschap van een buitenaardse beschaving. Sindsdien proberen wetenschappers een natuurlijke verklaring te vinden voor het signaal, waar overigens geen enkele informatie of teken van intelligentie in lijkt te zitten. Nog steeds is er geen sluitende theorie. Waren het aliens? Niemand die het weet, want een vergelijkbaar signaal is nooit meer opgevangen.

Via de mysterieuze extra manen van de aarde en de eerste interstellaire planetoïde Oumuamua die het zonnestelsel in 2017 bezocht komen we uit het bij enigszins obscure Thorne-Żytkow-object. Dat werd in 1975 bedacht door de sterrenkundigen Kip Thorne (Nobelprijs 2017) en Anna Żytkow. Zij schrijven dat het mogelijk is dat een neutronenster – een extreem zwaar en compact overblijfsel van een geëxplodeerde ster – wordt opgeslokt door een ándere ster. Op die manier ontstaat er een soort ster-in-een-ster, best bizar. Op papier bestaan ze, maar deze vermoedelijk zeer zeldzame objecten zijn nog nooit waargenomen.

Beeldspraak

Is de vreemdheid van het heelal te vatten in dertig hoofdstukken? Nee, zeker niet. Zo komen zaken als donkere materie en donkere energie nauwelijks aan bod in het boek. Fenomenen die het heelal fundamenteel vreemd maken en waar wetenschappers nog steeds geen goede verklaring voor hebben. Dat had best wat meer aandacht verdiend.

Er staan geen onjuistheden in het boek, maar sommige passages zijn wel érg gepopulariseerd. Termen als ‘horror-dynamo’, ‘zombiesterren’ en ‘demonische draaimolens’ vliegen je om de oren waardoor de eigenlijke boodschap ondersneeuwt. En ondanks de flinke popularisatieslag is een portie voorkennis geen overbodige luxe gezien het hoge tempo van het boek. Toch is het Kosmisch rariteitenkabinet goed leesbaar en vooral humoristisch.

Is het heelal echt zo gek? Tja, het is maar net wat je gewend bent, schrijven ook Van Hal en Hekkenberg. Veel astronomen zullen hun schouders ophalen voor een neutronenster met een zó hoge dichtheid dat een theelepeltje van het materiaal net zoveel weegt als de hoogste berg op aarde. Of een enkel elementair deeltje uit de kosmos dat met net zoveel energie als een honkbal die met honderd kilometer per uur op je afkomt. Maar het mag best gezegd worden: voor aardse begrippen is het universum gewoon raar.