Alarm!

Zou er brand zijn? Is er een giftige stof ontsnapt? Is er iemand gewond? En in welk lab dan? Bij ons? Of op een andere verdieping? Het maakt niet uit. Je moet alles neerzetten waar je mee bezig bent, alle stekkers eruit trekken en wegwezen. Want als er echt gevaar dreigt, is er geen tijd om uitgebreid langs het kantoor te lopen. Geen tijd om je tas in te pakken, of je jas aan te trekken. Je moet zo snel mogelijk het gebouw uit. Als je pech hebt, sta je dan zonder jas en zonder sleutels buiten. En natuurlijk net wanneer het buiten vriest. Of regent.

Gelukkig valt het meestal mee. Vaak wordt het signaal ‘veilig’ al gegeven wanneer we halverwege de trap naar buiten zijn. Dan is er misschien een brandje bij het eerstejaarspracticum uitgebroken. Die heeft de brandweer dan snel onder controle en is het gevaar weer voorbij.

Gigantisch gaslek

Maar soms is er wel echt wat aan de hand. Zo is er eens iemand ernstig gewond geraakt bij een explosie waar ook cyanide bij vrij was gekomen! Levensgevaarlijk! En de explosieve opruimingsdienst moest eens uitrukken met een robot, omdat het onduidelijk was of er na een ongeluk in een zuurkast nog meer explosieven op knallen stonden.

Een grappige ontruiming was toen een collega een potje met een zwavelverbinding had laten vallen in de gang. Die verbinding bleek nu juist de geur te hebben die wordt toegevoegd aan aardgas, zodat je kan ruiken wanneer er een lek is. Binnen de kortste keren rook het hele gebouw naar gas, of nou ja, naar dat goedje dus. Het leek net of er een gigantisch gaslek was! Het hele gebouw werd urenlang ontruimd. We zijn toen zelfs opgevangen in de nabijgelegen sporthal. En ik kan me ook nog goed de chaos herinneren toen een keer de stroom uitviel. Foutje van het energiebedrijf. Mochten we ook de rest van de dag niet meer naar binnen, want alle zuurkasten werken ook op stroom.

Van de week was het dus ook weer eens zo ver. Ik had nét uitgelegd aan een student hoe hij de zuivering van zijn molecuul het beste kon gaan beginnen, wanneer “whiieieieieoooeeoo, whhiiieieiieeeeooeooooeee”. Okee, laat maar. Geen zuivering vandaag. Op naar buiten. Ineens veranderde de toon van het alarm: “pppieieiieieieieeip pieieieieieiep – dit is het veilig signaal – pieieieieieiep”. Oh, toch niet naar buiten. Gelukkig. Kunnen we tóch die zuivering beginnen vandaag, al was een middag vrij natuurlijk ook niet verkeerd geweest. We keren om en gaan weer aan het werk. Alsof er niets gebeurd is. Het alarm hoort er gewoon een beetje bij.