Acta fabula est

Geesteskind
Eerst voelde het een beetje vreemd, onwennig. Ik had het gevoel dat ik na drie jaar lang onderzoek doen als het ware, met zware weeën, mijn geesteskind had gebaard. Er kwam veel ongerichte energie vrij en ik was heel erg onrustig.

Feest
Inmiddels, twee dagen en een weekend vol feest later, is de rust wedergekeerd. Maar dat betekent niet dat ik achterover kan zitten en klaar ben. Nu begint namelijk de volgende fase waarin van alles moet gebeuren. Het proefschrift is nu naar de leescommissie. De leescommissie bestaat uit drie (externe) hoogleraren die niet betrokken waren bij je onderzoek en nu jouw proefschrift gaan beoordelen. Zij bepalen of het manuscript “aan alle te stellen academische eisen voldoet en kan gelden als een toereikende proeve van bekwaamheid voor het zelfstandig beoefenen van de wetenschap”. Ik vind dit persoonlijk best wel spannend. Tijdens je promotieonderzoek word je uiteraard begeleid en gesteund door je (co)promotors en ontvang je uit allerlei hoeken complimenten en enthousiasme (en ook heus kritiek). Maar nu… moeten drie externe hoogleraren, die niks met je onderzoek te maken hebben, beoordelen of het wel goed genoeg is.

Verdediging
De leescommissie krijgt hier zes weken de tijd voor. In die zes weken moet ik nog van alles regelen zoals het formuleren van minimaal zes stellingen, korte populaire samenvattingen schrijven die geschikt zijn voor de media, het dankwoord schrijven (niet geheel onbelangrijk) en uiteraard de lay-out van het boekje bepalen. Het eindresultaat moet er natuurlijk wel mooi uitzien. Ik heb straks gewoon een boek uitgebracht! Verder komen er nog ontzettend veel administratieve dingen bij kijken. En binnenkort mag ik een voorlopige datum voor de verdediging gaan prikken. Ik heb er zin in!